พระจันทร์วันเพ็ญ

--------------------------------------------

พระจันทร์เพ็ญส่องแจ้ง.......เฉิดฉาย

แสงสุกผ่องใจกาย..............เลิศแล้ว

ดาวฟ้าดับสิ้นชาย..............เชิงดาว

        เป็นเอกหนึ่งดวงแก้ว..........เด่นฟ้านภางามฯ

-------------------------------------------

ธ.สุธานพงษ์ ๙ กันยายน ๕๗ 

บ้านห้วยน้อยกา อ.บ้านโคก จ.อุตรดิตถ์

เทียนแห่งแสงสว่าง

พรุ่งนี้เป็นวันที่ผมอายุครบ ๒๔ ปีบริบูรณ์ และก็เป็นวันที่สำคัญในชีวิตของผมครั้งหนึ่ง นั้นก็คือการได้เป็นข้าของแผ่นดินโดยสมบูรณ์ เมื่อย้อนไปสมัยเรียน ผมเคยดูและอ่าน "ครูบ้านนอก" ของ..คำหมาน คนไค ซึ่งเป็นเรื่องราวของครูคนหนึ่งที่ได้ไปบรรจุอยู่ในพื้นที่ชนบท ได้ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ ขึ้นมากมาย......จนถึงวินาทีสุดท้ายก็ได้ทำหน้าที่ของคำว่าครูได้สมบูรณ์ที่สุด ใครอยากรู้ว่าตอนสุดท้ายเป็นอย่างไร ลองไปอ่านดูจะได้อรรถรสมากยิ่งขึ้น......จวบถึงปัจจุบัน....ผมผู้ที่เคยดูเรื่องราวชีวิตจากละคร จากหนังสือนวนิยาย....ต้องไปใช้ชีวิตของครูในต่างถิ่น.....เหมือนฝันไว้ ก็ได้เป็นจริงเหมือนดังฝัน......

......เทียนน้อย ๆ เล่มนี้สัญญาว่าจะทำหน้าที่....ส่องแสงสว่างให้กับการศึกษาไทยในพื้นที่ป่าเขาลำเนาไพร.......แม้จะริบรี่...ก็จะสู้ต่อไปด้วยใจรักในวิชาชีพครู...........ตลอดไป.......เหมือนโคลงบทหนึ่งที่ได้กล่าวไว้ว่า....

----------------------------------
ถิ่นไทยในป่ากว้าง................ แดนไกล
อนาดแสงอรยธรรมใด.......... ส่องบ้าง
เห็นแสงเทียนอยู่รำไร........... เล่มหนึ่ง
ครูนั่นแหละอาจสร้าง............ เสกให้ ชัชวาล

ม.ล ปิ่น มาลากุล
---------------------------------

นึ่งข้าว

----------------------------------------------

กลิ่นควันไอนึ่งข้าว............ล่องลอย

ไฟติดหลัวถ้ากอย..............ลุกไหม้

น้ำหม้อนึ่งเดือดย้อย..........ดันเร่ง

ข้าวอุ่นสุกปั้นไว้.................อิ่มมื้อเสี้ยงแลงฯ


หน้อย เตวง ๑๓ ก.ค. ๕๗ แม่หล่าย, เมืองแป้

--------------------------------------------

ช่วงนี้...ในปีที่แล้วมา....

ช่วงชีวิตที่รอคอยจากสำนักงานเขต ผมก็ได้แต่เฝ้าคอยหนังสือเรียกตัว จากเดือนพฤษภาคมมาเป็นเดือนมิถุนายน  ก็ยังไร้วี่แว่วว่าจะได้บรรจุไปอยู่ ณ ที่ใด  ซึ่งในแต่ละเขตก็ทยอยเรียกกันไปมากแล้ว  ช่วงที่รอคอยผมก็อยู่ที่บ้านไม่ได้หางานทำ  ช่วยพ่อแม่ภายในครัวเรือนไปวัน ๆ บางครั้งก็รู้สึกเบื่อหน่ายในชีวิต  แต่บางครั้งก็รู้สึกดีที่ได้พักผ่อนเป็นเวลาที่นานมาก  หากเปรียบเทียบช่วงระยะเวลานี้ในปีที่แล้ว  ผมกำลังไปฝึกสอนที่โรงเรียนภูซางวิทยาคม จ.พะเยา  กำลังเริ่มการฝึกสอนในระดับชั้น ม.๑ เรื่องแรกที่สอน คือ นิราศภูเขาทอง บทประพันธ์ของกวีเอกของโลก ท่านสุนทรภู่ ก็สอนไปด้วยความเรียบร้อยดี  มีครูพี่เลี้ยงคอยให้ดูและให้คำปรึกษาอยู่ตลอด  และก็เริ่มเขียนแผนการจัดการเรียนรู้ขึ้น  ผมอาศัยอยู่กับเพื่อนที่มาฝึกสอนด้วยกันอีกคนหนึ่งในหมู่บ้านสบบง ซึ่งเป็นหอพักคล้าย ๆ อาคารพาณิชย์เช่า  ก็อยู่กันคนละห้อง  มีห้องโถงด้านล่าง และก็มีห้องครัวอยู่ด้านหลัง  ตื่นเช้าก็เตรียมตัวไปโรงเรียน  เตรียมตัวเข้าแถวกับนักเรียน หลังจากนั้นก็เข้าสอนตามคาบเรียนที่ได้รับมอบหมาย  หากมีเวลาว่างก็ไปช่วยงานในฝ่ายงานต่าง ๆ จำได้ว่าตอนแรกไปช่วยงานสารบรรณ  เรียงหนังสือเข้า – เอา  ถ่ายเอกสารหนังสือ...... ก็ถือได้ว่าช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ต้องปรับตัวเป็นที่สุด  คณะครูเกือบ ๗๐ กว่าคน  ถือว่าเป็นเรื่องที่ท้าทายพอสมควร  จำผิดจำถูกบ้าง......ในตอนให้เซ็นหนังสือรับของครูแต่ละท่าน......และช่วงเวลานี้ครูผู้ชายมักจะชวนไปสังสรร  เพื่อเพิ่มมิตรภาพให้มากขึ้น...... นึกแล้วก็รู้สึกดีไม่น้อยเลยทีเดียว....

กล้วยไม้

กล้วยไม้ออกดอกช้า........ ฉันใด

การศึกษาเป็นไป............... ฉันนั้น

แต่ออกดอกคราใด............ งามเด่น

การศึกษาปลูกปั้น.............. เสร็จแล้ว แสนงาม

                                (หม่อมหลวงปิ่น  มาลากุล)

ช่วงนี้ไม่ค่อยมีโอกาสมาเขียนบทความ  เลยดูห่างหายไปเสียเนิ่นนาน  เพราะหลังจากที่สำเร็จการศึกษาก็เตรียมตัวเตรียมใจอ่านหนังสือสอบครูผู้ช่วย  ตั้งแต่เดือนมีนาคมก็เดินทางไปที่เชียงรายเป็นว่าเล่น  เพราะต้องยื่นเอกสารใบประกอบวิชาชีพครู  จนได้ทันสอบในที่สุด....... และผมก็สอบผ่านได้อันดับที่ ๔ ที่เหลืออยู่ ๑๐ คน  ก็ดีใจเป็นอย่างมาก  ตอนนี้ก็รอทาง สนง.เขตพื้นที่ เรียกตัว...  การศึกษาก็เหมือนดอกกล้วยไม้ที่ทาง ม.ล.ปิ่น  มาลากุล  ได้ประพันธ์เอาไว้นั้นแหละครับ.....  ศึกษาตั้งแต่เล็ก จนโต แม้ในชีวิตการทำงานก็ยังต้องทำศึกษาต่อไป การศึกษาไม่มีวันที่สิ้นสุด  จะสิ้นสุดได้ก็ต่อเมื่อสิ้นลมหายใจลงแล้ว  เอาไว้มีเวลาว่าง ๆ ผมจะเขียนบทความขึ้นมาเป็นระยะก็แล้วกันนะครับ

จำจากลา

----------------------------------------------
จักร่ำลาถิ่นนี้............เกยอยู่ 

จักว่าเกยจ๋าฟู่...........กล่าวอ้าง

จักเกยกินข้าวคู่.........จิ้นลาบ คาวตอง

จักจากบ่สิ้นร้าง..........คงไว้หมู่เฮาฯ


หน้อย เตวง ๑๑ มี.ค. ๕๗ บ้านดู่ ,เจียงฮาย

----------------------------------------------

ค่าต่างคน

-------------------------------------
จะเหยีบย่ำสิ่งใดนั้นไม่ว่า    
อย่าใช้ค่าเงินตรามาวัดผล
จะดีชั่วสูงหรือต่ำอยู่ที่คน
อำนาจเงินมันดลไปในสันดาน

จะมีไหมบรรทัดฐานทางชีวิต
ที่ลิขิตกรอบเส้นคู่ขนาน
ไม่ใช่เงินฐานะปัญญาชาญ
แต่ขอเป็นหนึ่งวิญญาณที่เท่ากัน

คงจะเป็นแค่นั้นที่หวังไว้
ความจริงไซร้ยากเหลือแค่ความฝัน
เพราะสังคมถือค่าเงินตรากัน
แม้ขับขัน "ความยุติธรรรม"ยังซื้อไป.....

ธ.สุธานพงษ์  ๑๖ ก.พ. ๕๗ สบบง,ภูซาง 
---------------------------------------

หนุ่มราชภัฏเจียงฮาย....

เรือจ้างผู้สร้างคน

ล่องเรือมานับร้อยหลายพันคุ้ง                     ครูยังมุ่งแจวพายหมายถึงฝั่ง

แม้เหนื่อยยากบากบั่นไม่เคยชัง                             เพื่อความหวังศิษย์นี้จงข้ามไป

บางครั้งหนาวก็หนาวแทบจับจิต                 เพื่อลูกศิษย์เจ้านี้จงฝันใฝ่

บางครั้งร้อนก็ร้อนเหมือนสุมไฟ                            เพื่อตัวใครใช่ตัวครูผู้อารี

แม้นร้อยพันน่านน้ำที่ไหลเชี่ยว                    ครูไม่เหลียวกลับหลังให้หมองศรี

จะปลอบขวัญของเจ้าให้จงมี                               ไม่รอรีฝ่าฟันจนพ้นภัย    

ก็เพื่อเจ้าทั้งหลายที่เคยด่า                         แม้นไร้ค่าราคาทรัพย์สินไหม

แต่กลับแฝงห่วงหาด้วยอาลัย                              กลัวเจ้าไปทำเสียค่า “สันดานคน”

                                       หน้อย  เตวง ๑๖ ม.ค. ๕๗ (วันครู)

ค่ายวันเด็กกับชมรม กยศ.

       

        เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา  ผมได้มีโอกาสเข้าร่วมกิจกรรมโครงการสานฝันแบ่งปันเพื่อน้อง ครั้งที่ ๙ อีกครั้งหนึ่ง  ซึ่งปีนี้ทางคณะกรรมการชมรมฯ ได้ไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนบ้านปางเกาะทราย อ.พาน จ.เชียงราย  .... โดยทุกปีแล้วจะเป็นการจัดกิจกรรมวันเด็กแห่งชาติ  เพื่อมอบอุปกรณ์ทางการเรียน ขนม ของเล่นต่าง ๆ รวมถึงเลี้ยงอาหารกลางวันอีกด้วย..... 

          ผมได้ทำการขออนุญาต ผอ. และครู เพื่อที่จะเดินทางในวันที่ ๑๐ ผมออกเดินทางเมื่อเวลา ๑๐ นาฬิกา  ใช้เส้นทางบ้านปางมดแดง เข้า อ.จุน จ.พะเยา และก็ออก อ.เทิง จ.เชียงราย เข้าสู่อำเภอเมืองเชียงราย  ตอนผมมาฝึกสอนใหม่ ๆ ผมก็เดินทางไปประชุมที่มหาลัยฯ เป็นประจำ  จากที่คิดว่ามันไกล ปัจจุบันก็ว่าใกล้ไปเสียแล้ว  บรรยากาศยามเดินทางมันสนุกดีครับ  ครั้งนี้ผมไม่เร่งรีบ เพราะรถออกสามโมงกว่าโน่น  แต่ที่ผมลืมไปคือ ....ลืมเติมน้ำมัน.....  เกือบไม่รอด  สุดท้ายก็ได้เจอปั๊มหลอด  

          ผมขี่รถถึงที่หอสุมาลีเกือบเที่ยงพอดิบพอดี  จึงเข้าไปทักทายป้ารัตน์ที่ขายตำส้มขนมเส้นอยู่หน้าหอ  สมัยนั้นผมมักจะมากินเป็นประจำวัน  หลังจากนั้นก็เตรียมสัมภาระไปกองพัฒนานักศึกษา  ดูความเรียบร้อยของน้อง ๆ ในชมรมฯ  กลับมาแต่ละครั้งก็อดคิดถึงความเดิมไม่ได้  มหาวิทยาลัยฯ ได้เปลี่ยนแปลงไปมากเลยทีเดียวครับ  .....รถมาเกือบจะสี่โมงเห็นจะได้ ตอนแรกได้คาดการณ์ไว้ว่ารถจะมีขนาดใหญ่  เอาเข้าจริง ๆ คันแรกกว่าที่คิด  ทำไงได้ครับ น้อง ๆ ก็นั่งยัดกัน ก็อบอุ่นไปอีกอย่างนะครับ  ผมได้นั่งข้างหน้าก็มีเครื่องดื่มชูกำลังนิดหน่อยครับ  พอไปถึงอำเภอพานก็มึน ๆ แต่ที่จะกลั้นไว้ไม่ไหวคือ ผมปวดปัสสาวะมาก แต่รถก็ไม่จอดให้เลยครับ.... หลายคนต่างก็คิดอยากเห็นสถานที่ว่าจะเป็นอย่างไร  ผมไม่ไหวจริง ๆ ครับ .... ห้องน้ำ...อยู่ไหน...  สิ่งหนึ่งที่ลงรถมา คือ วิ่งหาห้องน้ำ ...... รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ   หลังจากนั้นก็ขนสัมภาระสิ่งต่าง ๆ ขึ้นไปไว้ในหอประชุม  ฝ่ายอาหารก็ต่างเตรียมอาหารการกินเอาไว้  และน้อง ๆ ก็เริ่มทำกิจกรรมกัน พวกที่ปรึกษาก็ปรึกษากันอยู่ข้างหลังกันครับ......  มองดูน้อง ๆ ก็แอบคิดถึงตัวเองไม่ได้ จากปี ๑ มาจนถึงปี ๕ ประสบการณ์ที่ผ่านมามันได้สอนอะไรให้ชีวิตหลาย ๆ อย่าง จวบใกล้จะจบกับชีวิตนักศึกษาก็ยังได้มาเห็นภาพแห่งความประทับใจอีกครั้งหนึ่ง........

          พอรุ่งเช้ากิจกรรมวันเด็กแห่งชาติ ที่โรงเรียนบ้านปางเกาะทรายก็ดำเนินไปด้วยดี เด็ก ๆ ต่างก็มี

ความสุข  น้องชมรมฯที่ได้ไปเป็นผู้ให้ก็มีความสุขเหมือนกัน......แม้นว่าพื้นที่ในการไปนั้นมันจะไกล...แต่ฝัน

ที่เด็กได้รับ....มันมากกว่าเงินทอง.......เสียด้วยซ้ำไป...    หน้อย  เตวง ๑๒ ม.ค. ๕๗

ดาวแข่งเดือน

เปิงจันทร์เป็งดับสิ้น.............ส่องแสง

ดวงหมู่ดาวคู่แปง................ส่องไซร้

ต่างต้าวต่างสู้แข่ง................ไหวสั่น

เจ้าหมู่คนข้าไท้..................ดับดิ้นมรณา ฯ

หน้อย เตวง.สบบง,ภูซาง ๖ ม.ค. ๕๖

ล่องสะเปา