ตอนที่ ๑ จากบ้านสู่เด็กหอ
หลังจากที่ผมได้ลาสิกขาบทจากเพศสามเณรซึ่งเป็นเวลาเกือบ ๖ ปีที่ผมได้ใช้ชีวิตอยู่ในวัด ก็ได้สมัครเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงราย หลังจากที่ได้ลาสิกขาเมื่อวันที่ ๑๖ มีนาคม ๒๕๕๒ หลังจากนั้นก็อยู่บ้านเกือบ ๒ เดือนเห็นจะได้ รู้สึกตื่นเต้นกับการที่จะใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยเป็นอย่างมาก ยิ่งใกล้วันเปิดเรียน ยิ่งนอนไม่หลับ พ่อกับแม่ได้ตระเตรียมข้าวของเครื่องใช้ไว้ให้จำนวนหนึ่ง จากบ้านไปเกือบ ๖ ปี จะลาไปเรียนมหาวิทยาลัยอีก ๕ ปี รวมแล้ว ๑๑ ปี ที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่อย่างเต็มที่.......แต่ถึงอย่างไรแล้ว การศึกษาก็คือสิ่งที่จะสร้างฝันให้กับท่านได้ในสักวันหนึ่ง
เย็นวันนั้นก่อนที่จะเดินทางไปจังหวัดเชียงราย แม่ได้ตำน้ำพริกตาแดงและอาหารเอาไว้ เพื่อที่จะได้เป็นอาหารทานในมื้อเช้าและมื้อกลางวัน ผมเก็บเสื้อผ้าและของที่จำเป็นใส่กล่องเอาไว้ คืนนั้นถือได้ว่าเป็นคืนหนึ่งที่ผมนอนไม่หลับ คิด....คิด....และก็คิดอีกว่าจะอยู่ตัวคนเดียวได้อย่างไร แล้วถ้าเรียนไม่จบเล่าจะทำอย่างไร ..... จนหลับเกือบจะตี ๑ แล้วก็ตื่นมาในเวลาตี ๔ อาบน้ำแต่งตัว ครอบครัวออกจะวุ่นวายไปหน่อยเพราะต่างคนออกจะตื่นเต้นกันไปหน่อย ข้าวของเครื่องใช้พร้อม คนก็พร้อมซึ่งประกอบไปด้วย พ่อ แม่ น้องสาว ป้าหนิ่ม ป้าติ่ง และลุงบุญ และก็ผม รถคันนี้ก็ได้มุ่งหน้าไปทางอำเภอร้องกวาง เข้าสู่อำเภอสอง และเข้าสู่เขตอำเภองาว จังหวัดลำปาง มุ่งตรงเข้าสู่อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา บรรยากาศยามเช้าดูจะสดชื่นสดใสมาก....แต่ในหัวใจของผมมันเศร้ายังไงไม่รู้
เกือบ ๘ นาฬิกาก็พักกินอาหารเช้าที่ศาลาทางหลวง พะเยา - แม่ใจ ก็กินข้าวปลาอาหารกันอย่างอร่อยได้บรรยากาศมาก หลังจากนั้นเกือบ ๙ นาฬิกากว่าก็ถึงจังหวัดเชียงราย และปลายทางอยู่ที่หน้ามอ ผมได้มากับเพื่อนเพื่อมัดจำหอพักแห่งหนึ่งเอาไว้แล้ว หอพักนี้มีสามชั้น ลักษณะคล้าย ๆ ตัวยู ผมอยู่ห้อง ๓๐๖ หลังจากที่ได้ขนข้าวของเครื่องใช้ขึ้นไปไว้แล้ว ก็ได้พาคณะญาติพี่น้องไปเที่ยวอำเภอแม่สาย ด่านชายแดนไทย - พม่า ต่างคนก็ได้จับจ่ายซื้อของกัน และแม่ก็ได้ซื้อเสื้อให้ผมอีก ๑ ตัวเป็นเสื้อลายสีฟ้า ไม่รู้เป็นอะไรชอบใส่เสื้อสีลาย เที่ยวกันพอประมาณก็เดินทางกลับเกือบจะบ่าย ๒ โมงแล้ว
ช่วงที่กลับนี้...ผมแทบจะร้องไห้ออกมา....รถส่งผมที่หน้าปากซอยทางเข้าหอ แล้วผมก็รีบเดินไปขึ้นหอทันที มองดูรถจากทางประตูหลังหอ.....น้ำตามันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้สึกตัว พ่อกับแม่กลับไปบ้านแล้ว ต่อไปนี้ก็คงต้องใช้ชีวิตเด็กหอ....เป็นนักศึกษา มหา'ลัย อย่างเต็มตัว !!!
แสงอาทิตย์เริ่มจะลาลับขอบฟ้า.....ผมนั่งกินน้ำพริกตาแดงที่แม่ห่อเอาไว้ให้ในถุง ดื่มน้ำหวานจากที่พ่อยื่นให้ก่อนกลับด้วยความคิดถึงพ่อกับแม่
"ผม....อยากกลับบ้าน....."
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น