ตอนที่ ๒ เริ่มต้นที่อ้างว้าง

          จำได้ว่าตอนที่มาสมัครเรียนตอนนั้นได้ตกลงไว้กับเพื่อนคนหนึ่งชื่อว่าสังวร  ซึ่งบวชเรียนเหมือนกัน ว่าจะมาเช่าหอพักอยู่ด้วยกัน  จึงได้ทำการมัดจำหอพักเอาไว้ด้วยกัน  แต่เนื่องด้วยหลาย ๆ ปัญหาทำให้นายสังวรต้องไม่ได้มาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้   ทำให้ผมต้องอยู่เพียงลำพัง........  ผมย้ายมาก่อนมหาวิทยาลัยจะเปิดอยู่หนึ่งอาทิตย์เพื่อปรับสภาพเข้ากับสังคมใหม่    หนึ่งวันผ่านไปผมใช้ชีวิตต่าง ๆ อยู่แต่ในหอพัก  ไม่กล้าออกไปไหน  อาจจะเป็นเพราะว่าผมกลัวก็ว่าได้   และอีกอย่างที่ผมยังไม่ได้บอกให้กับผู้อ่านได้รู้นั้นคือ ผมขับรถจักรยานยนต์ยังไม่เป็น  เพราะผมบวชมาเกือบ ๖ ปี  จึงไม่ได้มีโอกาสฝึกหัดขับ   ผมจึงบอกให้แม่ซื้อรถจักรยานให้ผม ๑ คัน  ยี่ห้อ L.A สีดำ  ซื้อพร้อมกับแป้งกะเบลล์ (เพื่อนบ้านแม่หล่ายที่มาด้วยกัน  แต่เรียนคนละคณะกับผม ทั้งสองเรียนคณะวิทยาการจัดการ)

          ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่มาก  จะค่อย ๆ ออกหอพักปานประหนึ่งว่า กลัวหอพักจะถล่ม  ผมค่อย ๆ เดินลงไป  แล้วก็ปั่นจักรยานคู่ใจของผมไปร้านเซ่เว่นหน้ามหาลัย  คนก็ไม่ค่อยจะเยอะเท่าไรครับ  ผมก็จะเดินไปซื้อน้ำพริกปลาป่น ถุงละ ๑๕ บาท คิดในใจชีวิตช่างรันทดแท้ ๆ  หลังจากนั้นก็กลับไปหอพัก  หุงข้าวเตรียมกินอาหารเช้า  พอว่าง ๆ ก็ฟังวิทยุคลื่นนั้นบ้าง คลื่นนี้บ้าง......  และที่ขาดไม่ได้เลย ก็คือจะโทรไปหาแม่ทุก ๆ ครั้งที่เกิดอาการเหงา

          บรรยากาศยามค่ำคืนที่หอพักแสงวรรณคอร์ท  ในช่วงนั้นเป็นบรรยากาศที่ดีทีเดียว  เพราะเป็นช่วงที่หน้าร้อนจะเข้าสู่หน้าฝน  ผมก็นอนมองหน้าต่างตรงหอไป ลมก็พัดมาเป็นระยะ  เสื้อกางเกงที่ห้อยอยู่บนบานประตูก็ไหวไปตามลม   บนตึกหอพักก็มีเสียงพูดคุยกัน หัวเราะเสียงดังกัน สำหรับผมแล้วผมยิ้มและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน.......

          ก่อนที่จะถึงวันปฐมนิเทศ “ก้าวแรกสู่ความเป็นครู” นั้นได้มีประกาศออกมาจากทางมหาวิทยาลัยฯ ให้นักศึกษาที่จะเรียนครูทุกวิชาเอก รหัส ๕๒ ไปสอบวัดแววความเป็นครูก่อน !!  หากว่าผ่านแล้วจึงจะสามารถเข้าเรียนในคณะครุศาสตร์ได้อย่างสมศักดิ์ศรีของสถาบันการผลิตครู    ผมถอนหายใจและก็คิดหนักเป็นอย่างมาก เราจะเรียนไหวไหม....ถ้าเรียนไม่จบละ จะทำอย่างไรต่อไป  ก็คิดไปเรื่อย ๆ แต่สุดท้ายก็ได้เตรียมตัวเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยละครับ  ผมคิดไว้ว่าถ้าเกิดสอบวัดแววไม่ติดคณะครุศาสตร์  ก็จะย้ายไปเรียนคณะสังคมศาสตร์ เอกสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา ทันที นี้แหละ.......ชีวิต......แต่ก็กลัว ๆ เหมือนกัน

          “บ้างครั้งชีวิตคนเราก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกกุหลาบเสมอไป.....”