ช่วงนี้...ในปีที่แล้วมา....

ช่วงชีวิตที่รอคอยจากสำนักงานเขต ผมก็ได้แต่เฝ้าคอยหนังสือเรียกตัว จากเดือนพฤษภาคมมาเป็นเดือนมิถุนายน  ก็ยังไร้วี่แว่วว่าจะได้บรรจุไปอยู่ ณ ที่ใด  ซึ่งในแต่ละเขตก็ทยอยเรียกกันไปมากแล้ว  ช่วงที่รอคอยผมก็อยู่ที่บ้านไม่ได้หางานทำ  ช่วยพ่อแม่ภายในครัวเรือนไปวัน ๆ บางครั้งก็รู้สึกเบื่อหน่ายในชีวิต  แต่บางครั้งก็รู้สึกดีที่ได้พักผ่อนเป็นเวลาที่นานมาก  หากเปรียบเทียบช่วงระยะเวลานี้ในปีที่แล้ว  ผมกำลังไปฝึกสอนที่โรงเรียนภูซางวิทยาคม จ.พะเยา  กำลังเริ่มการฝึกสอนในระดับชั้น ม.๑ เรื่องแรกที่สอน คือ นิราศภูเขาทอง บทประพันธ์ของกวีเอกของโลก ท่านสุนทรภู่ ก็สอนไปด้วยความเรียบร้อยดี  มีครูพี่เลี้ยงคอยให้ดูและให้คำปรึกษาอยู่ตลอด  และก็เริ่มเขียนแผนการจัดการเรียนรู้ขึ้น  ผมอาศัยอยู่กับเพื่อนที่มาฝึกสอนด้วยกันอีกคนหนึ่งในหมู่บ้านสบบง ซึ่งเป็นหอพักคล้าย ๆ อาคารพาณิชย์เช่า  ก็อยู่กันคนละห้อง  มีห้องโถงด้านล่าง และก็มีห้องครัวอยู่ด้านหลัง  ตื่นเช้าก็เตรียมตัวไปโรงเรียน  เตรียมตัวเข้าแถวกับนักเรียน หลังจากนั้นก็เข้าสอนตามคาบเรียนที่ได้รับมอบหมาย  หากมีเวลาว่างก็ไปช่วยงานในฝ่ายงานต่าง ๆ จำได้ว่าตอนแรกไปช่วยงานสารบรรณ  เรียงหนังสือเข้า – เอา  ถ่ายเอกสารหนังสือ...... ก็ถือได้ว่าช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ต้องปรับตัวเป็นที่สุด  คณะครูเกือบ ๗๐ กว่าคน  ถือว่าเป็นเรื่องที่ท้าทายพอสมควร  จำผิดจำถูกบ้าง......ในตอนให้เซ็นหนังสือรับของครูแต่ละท่าน......และช่วงเวลานี้ครูผู้ชายมักจะชวนไปสังสรร  เพื่อเพิ่มมิตรภาพให้มากขึ้น...... นึกแล้วก็รู้สึกดีไม่น้อยเลยทีเดียว....